گرچه تصویر ظاهرا زمانی را در طول روز نشان می‌دهد، یعنی زمانی که دیافراگم لنز دوربین لئوناردو می‌بایست بسته باشد و عمق میدان بلندی به تصویر بدهد، اما او می‌دانسته که سال‌ها بعد وقتی که دوربین اختراع می‌شود و عکاسان برای ایجاد عمق میدان کم و فوکوس قوی‌تر روی سوژه دیافراگم‌ دوربین‌شان را باز می‌کنند، زمینه تصویر بر خلاف آن چیزی که اغلب نقاشان انجام می‌دادند، محو خواهد شد.

مسئله این است که امروز، محوشدگی زمینه تصویر پرتره با دیافراگم باز به یک قانون کلی تبدیل شده است. اما لئوناردو چقدر زیبا حدس زده‌ است که برای فوکوس بیشتر روی چهره باید سعی کند زمینه تصویر را تار و آن را از فوکوس خارج کند.

هم  چنین بر خلاف دیگر آثاری که از داوینچی مشاهده می کنیم، در این تصویر، زیورآلاتی مشاهد نمی شود و خانم مونالیزا، لباس فاخری هم بر تن ندارد و لباس او، ساده بود و تنها نقش و نگارهای ریزی روی یقه دارد تا تمام توجه مخاطب به صورت وی جلب شود.

گفته شده که داوینچی، یک بار شروع به کشیدن لبخند مونالیز کرد اما آن را به پایان نبرد و مدتی بعد، دوباره به تکمیلش اقدام کرد. به همین خاطر، چند سالی طراحی این تابلوی به ظاهر معمولی که شاهکار تاریخ هنر است، به طول انجامید.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: